روایتی غم‌بار از زندگی پرافتخارترین مربی فوتبال زنان/ اشک‌های مرضیه جعفری در غم از دست دادن ملیکا محمدی و رد تراژدی زندگی خودش/ عکس

همین یک هفته پیش می بود که در تفسیر مرضیه جعفری گزارشی نوشتم، در خصوص مربی که ۹ بار فاتح لیگ زنان شده است اما کمتر فردی او را می‌شناسد. در رابطه رد غمی که همیشه در چهره او پیداست. علت این غم را زیاد مختصر نقل کردم، زلزله بم، از دست دادن پسر نوجوانش بر تاثییر نارسایی قلبی و مبتلا شدن به کرونا و سپس مرگ افشین، برادر جوانش که نقش غم را روی صورت مرضیه جعفری ابدی کرده است. اکنون اما سپس از یک هفته، بار دیگر یک مصیبت زیاد بزرگی به سراغ مرضیه جعفری و اردوی خاتون آمده. این‌بار مرگ دلخراش یک بازیکن و صدمه دیدن شدید دو  بازیکنی که شب و روز خود را کنار مربی‌شان سپری می‌کردند.

راستش را بخواهید خاتون نه متمول‌ترین تیم لیگ زنان ایران است، نه امکانات بسیاری دارد. از نظر مبلغ قرارداد آن‌ها چهارمین تیم لیگ برتر زنان می باشند. همین نوشته و تماشای مشکلات آن‌ها از نزدیک علتمیشد که چندین دفعه از بازیکنان خاتون در خصوص علت پیروزی همیشگی بپرسم. همه بازیکنان این تیم اتفاق نظر دارند که وجود مرضیه جعفری در این تیم علتشده است که آن‌ها در ۱۵ دوره لیگ زنان، ۹ بار فاتح جام این لیگ باشند.

جعفری سال‌ها قبل در اغاز دهه ۸۰ یک تیم فوتسال را هدایت می‌کرد، سال ۸۲ سپس از زلزله هولناک بم، تعداد بسیاری از بازیکناش را از دست داد اما او پا بعد نکشید و به سراغ فوتبال آمد. ۳ سال قبل درحالی که خاتون آماده بالا بردن هشتمین جام قهرمانی خود میشد، او پسر نوجوانش که نارسایی قلبی داشت و باید به زودی پیوند قلب انجام می‌داد را بر تاثییر ابتلا به کرونا از دست داد. کمتر از یک سال سپس هم افشین، برادر جوان مرضیه بر تاثییر ایست قلبی درگذشت. احتمالا به همین دلایل باشد که شما هیچ زمان در اردوهای خاتون خشمگینی مرضیه جعفری را نخواهید داد. گویی او بدترین مصیبت‌ها را از نزدیک‌ترین فاصله ممکن لمس کرده است و به گمان زیاد فوتبال برای او بیشتر از همه ما به یک «بازی» شباهت دارد.

این که می‌گویم ملیکا، بهناز و زهرا با مربی‌شان زندگی می‌کردند، یک جمله برای دراماتیک کردن این گزارش نیست. برخلاف همه تیم‌های زنان و مردان، خاتون هنگامی به تهران یا کرج برای مسابقه می‌آمد بازیکنان به هتل نمی‌رفتند و همه انها در منزل شخصی مرضیه جعفری اردو می‌زدند. جعفری در طول این‌ سال‌ها نزدیک‌ترین شخص به بازیکنان خاتون بوده است. در تیم او خبری از کادرفنی نیست، مهدیه مولایی دروازه‌بان دوم این تیم نقش مربی دروازه‌بانان را نیز به مسئولیت دارد. همین دو ماه پیش می بود که تصویری از بین دو نیمه مسابقه خاتون با سیدنی استرالیا، سر و صدای بسیاری به پا کرده می بود، جایی که خاتون بازیکنی برای وجود در زمین و گرم کردن بین دو نیمه نداشت.

در اردوی تاشکند خاطرم هست که اردوی این تیم دچار ویروس آنفولانزا شد، قوانین کنفدراسیون فوتبال آسیا اما اجازه اغاز مسابقه بدون وجود بازیکنان ذخیره را نمی‌داد و مرضیه جعفری تصمیم گرفت همان بازیکنان بیمار را در ابتدای مسابقه روی نیمکت بنشاند و سپس برای استراحت به رختکن بفرستد. اما در همین شرایط هم او نمایش فوق الاده در این مسابقات داشت و در ادامه هم با همین اوضاع، رقیبان را در لیگ برتر یکی یکی از پیش رو برداشت و با اقتدار به صدر جدول لیگ برتر زنان تکیه زد.

درحالی که در چند سال تازه، کشمش‌های بسیاری در خصوص این که چه فردی با لیاقت وجود روی نیمکت تیم ملی زنان است، رخ داده، مرضیه جعفری، پرافتخارترین سرمربی زنان فوتبال ایران هیچ زمان مدعی این گفتن نبوده است. او نه اینستاگرام پر زرق و برقی دارد و نه اصلا علاقمند به دیده شدن است. احتمالا به همان دلیلی که ابتدای همین متن به آن اشاره کردم، او داغ دیده است و فوتبال برای او یک شغل سرگرم‌ کننده است، نه زیاد تر…

اکنون این مربی جوان، بار دیگر غمی بزرگ را متحمل شده است، آخرین بار در دیدار خاتون و شهرداری سیرجان، هنگامی کنار هم نشسته بودیم جمله‌ای او گفت که از لحظه شنیدن خبر مرگ ملیکا هر ثانیه در ذهنم تداعی می‌بشود. «اگر در تیمم سه بازیکن همانند ملیکا داشتم دیگر هیچ چیز نمی‌خواستم» سرنوشت شگفت یعنی همین، او دو بازیکن دیگر همانند ملیکا می‌خواست اما اکنون همان شماره ۱۸ سخت کوش را هم ندارد…