همه کشف حجاب کنندگان به این سرنوشت دچار خواهد شد؟

یک-حرفه سینما در دسته مشاغل پروژه‌ای می‌گنجد. میانگین زمان زمان فیلمبرداری یک فیلم سینمایی یک ماه و نیم است و هر تکه از یک سریال در طول یک هفته فیلمبرداری می‌بشود. یعنی برای فیلمبرداری یک سریال ده قسمتی دو ماه و نیم زمان کافی است. تعداد سینماگران و کارگران سینما زیاد زیاد تر از نیاز پروژه‌های در حال فیلمبرداری در سینما است. در یک سال چیزی نزدیک به صد و پنجاه فیلم و سریال تشکیل می‌بشود.

اگر در هر پروژه پنجاه نفر مشغول به‌کار باشند و با دقت به تعداد اعضای خانه سینما که شش هزار نفر می باشند و حدودا نزدیک به دو سوم شاغلین هر پروژه که عضو خانه سینما نیستند، می‌توان دست‌کم عدد چهارده هزار نفر سینماگر و کارگر آماده به‌کار را برای سینما تخمین زد و اگر همه این چهارده هزار نفر در طول سال سر فیلمبرداری باشند، باید به‌جای صد و پنجاه پروژه چیزی نزدیک به هزار و هشتصد پروژه در طول سال تشکیل بشود، یعنی دوازده برابر تولیدات جاری.

منطقا و عملا این چنین شرایطی حتی از افکار رویاپردازانه هم به‌ دور است، ولی آنچه که نزدیک است بیکاری‌های پی در پی و طویل‌زمان سینماگران است، به این علت بیکاری با همه مشقات و ترسناک بودنش برای سینماگران چالشی آشنا است و تعداد بسیاری از ایشان (زیاد تر سینماگرانی که درآمد بالایی دارند، همانند بازیگران نقل) دارای شغل و درآمدی مجزا از سینما می باشند. راه‌اندازی کافه و رستوران، سالن زیبایی، باشگاه و مزون طراحی لباس از مشاغل پر‌طرفدار سینماگران پردرآمد می باشند.

دو: تنبیه یکی  از با اهمیت ترین ابزارهای تربیتی اجتماعی و تحمیل عمل رنج‌آوری است بر شخصی که مرتکب تخلف اثبات‌شده‌ای گردیده است‌ و حوالی کارکردها و زیان های و مقدار آن او گفت و گو‌های تعداد بسیاری در حوزه‌های روانشناسی تربیتی و علوم اجتماعی و مطالعات فرهنگی شده. اما نقطه مشترک در همه این او گفت و گو‌ها، لزوم، مقدار، زمان و شرایط اجرای تنبیه است که تبدیل متنبه شدن فرد متخلف و اصلاح یک عمل واقعا ناهنجار از جامعه بشود.

سه: بعد از اغاز اعتراضات سال قبل و عدم مراعات پوشش رایج توسط برخی از بازیگران زن سینما، لیستی از طریق سازمان سینمایی دراختیار رسانه‌ها قرار گرفت که بر پایه آن تعدادی از بهترین و مستعدترین بازیگران زن ممنوع‌التصویر و به تبع آن ممنوع‌الکار اظهار شدند.

فارغ از مباحث هنری و نیاز سینمای امروز به این بازیگران درخشان و هنرمند و آسیبی که فیلم‌ها از عدم وجود این هنرمندان در سینمایی که یکی از اساسی‌ترین دلایل ناکامی فیلم‌های آن در گیشه افتبازیگران درجه یک است، می‌بینند. می‌بایست صادرکنندگان و مجریان این تنبیه مطلع باشند که اساسا فردی را نمی‌بشود ممنوع‌الکار کرد و با دقت به تعاریفی که از کار در بالا آمد خود منفعت‌گیری از این واژه اولین قدم در لوث شدن و ناکامی تنبیه است، چراکه هنرمند ممنوع‌الکار شده در سینما می‌تواند از ذات هنرمندانه‌اش در شاخه‌های دیگر هنر منفعت بگیرد؛ از نقاشی تا نویسندگی و موسیقی و مسئله مهم‌تر برای تصمیم‌گیران این محدودیت کاری بدون زمان این است که ‌ای‌کاش مقداری در جریان مسائل سینما به شکل واقعی و میدانی بودند و خبر از بیکاری‌های طویل‌المدت بدون تنبیه داشتند و فهمیدن می‌کردند اگر این حکم ممنوعیت برای ایشان امر به تنبیه است برای سینماگران قضیه‌ای ملموس و همیشگی و پذیرفته است. سینماگری که امکان پذیر در طول یک سال فقط یک ماه سرکار باشد را نمی‌بشود با ممنوع‌الکاری ترساند. ماهی را که نمی‌بشود غریق دریا کرد. این احکام بیشتر از آنکه جنبه بازدارندگی داشته باشد جهت اجماع و ابراز حمایتدیگر هنرمندان داخلی و خارجی از محدود‌شدگان می‌بشود و علتابراز حس همدلی توسط طرفداران بازیگر تنبیه شده می‌بشود. آیا همه مکتشفین حجاب در انظار عمومی شامل این ممنوعیت‌های کاری خواهد شد؟ برای مثال آیا تا به‌حال یک بانوی ناخن‌کار از فعالیت در سالن زیبایی منع شده باشد؟ یک بانوی خیاط چطور؟ یک نیروی خدماتی قالیشویی یا یک پرستار سالمندان در منزل یک دستفروش؟ آیا همه‌ این سروران در صورت عدم مراعات حجاب ممنوع‌الکار خواهند شد؟