فاصله ای با تاریخ سازی در جام ملت های آسیا نداریم

کمتر از ۲۴ ساعت مانده به دیدار حساس روبه رو قطر سراغ سعید دقیقی سرمربی جنتلمن شمس‌آذری‌ها رفته‌ایم که به زعم تعداد بسیاری اتفاق مربی‌گری فوتبال ایران در پنج سال تازه است.

تحلیل‌های فنی و کارشناسانه این سکاندار خوش‌آتیه که احتمالا در سال‌های نه‌چندان دور سرمربی تیم ملی باشد را درمورد بازی‌های ایران از دست ندهید.

*سعیدخان نمایش بسیار تیم ملی روبه رو ژاپن را چطور دیدید؟

به نظرم بهتر است اول گذری بر مرحله گروهی داشته باشیم و سپس سراغ مرحله های یک‌شانزدهم و یک‌هشتم و نیمه‌نهایی برویم. خب، در مرحله گروهی ایران به تیم‌های درجه‌ ۲ و ۳ آسیا برخورد کرده می بود که واقعاً در سطح تیم ملی قوی ما نبودند، در نتیجه کادر فنی که دردسر و چالشی در این دیدارها برای خود نمی‌دید، تصمیم گرفت تمرکزش را زیاد تر روی منفعت گیری از ترکیب‌ها و تاکتیک‌های گوناگون بگذارد تا هم به ترکیب آرمانی خود برسد و هم علتآمادگی همه بازیکنان برای مرحله های حذفی بشود. در دیدارهای روبه رو قطر و فلسطین بازی‌های معقولی از خود نشان دادیم، ولی در برابر هنگ‌کنگ بازی باکیفیتی نکردیم چون بی‌علت به جستوجو داشتن مالکیت زیاد تر بودیم به جای این که به خلق موقعیت بپردازیم. یقیناً فوتبال مالکانه هم خوب است اما با یک بازی و دو بازی نمی‌بشود به آن رسید، فرایندی چندین ساله می‌خواهد که می‌بایست بازیکنان از رده‌های پایه این سبک از فوتبال را بیاموزند، ولی خب، با اوضاع اسفبار فوتبال پایه و آکادمیک در ایران، باید حالاحالاها روی آوردن به این سبک را فراموش کرد. به این علت ما در فوتبال‌مان باید اکثر تمرکز را روی بازی با خلق موقعیت زیاد بگذاریم و حتی از یک ایستگاهی و پرتاب اوت هم برای تشکیل موقعیت، بیشترین منفعت را ببریم.

عامل ضعف و بازی مورد انتقاد تیم ملی روبه رو سوریه هم دقیقاً همین داستان می بود. قبل از بازی زیاد‌ها بدون استدلال منطقی می‌انها گفتند باید جلوی سوریه صبور بازی کنیم! هنگامی فاصله کیفی بازیکنان‌مان با آنها زمین تا آسمان است چرا باید این کار را بکنیم؟! راهبرد ما در این بازی‌ها می‌بایست دقیقا ۱۸۰‌ درجه برعکس این ماجرا می‌می بود؛ یعنی باید هر لحظه کاری می‌کردیم تا روی دروازه حریف بریزیم. با دعوا‌های گازانبری، منفعت گیری از ضربات ایستگاهی، پرتاب اوت‌های بلند و تشکیل موج‌های دوم دعوا باید بیشترین سختی را روی آنان می‌آوردیم تا ضربه مهلکی به آنان بزنیم، اما با استراتژیِ نادرست صبور بودنِ بیشتر از حد در بازی جهت شدیم آنها با حواس جمع دفاع کنند و در زمان مناسب ضربه‌شان را به ما بزنند. ما روبه رو ژاپن ابرقدرت بعد از گل اول بازننشستیم و جستوجو گل بعدی بودیم. نمی‌دانم چرا همین استراتژی را روبه رو تیم ضعیف سوریه هم پیاده نکردیم؟ که اگر می‌کردیم آنها به مفتضحانه‌ترین شکل می‌باختند.

در بازی با ژاپن اما چون فکر وحشتناکی از ژاپن داشتیم در لاک دفاعی فرو رفته بودیم، اما سپس از گل آنها تازه فهمیدیم که آن‌چنان هم چیزی در بساط ندارند، بعد از لاک دفاع در آمدیم و فرم بازی را عوض کردیم. خط پرس را از یک‌سوم میانی به یک‌سوم هجومی بردیم و تلاش کردیم در شیب بالا بازی کنیم. این چنین خط هافبک‌مان را از بازی‌سازی خارج کردیم و به ارسال توپ‌های بلند به محوطه حریف روی آوردیم. ما با پرس از بالا و کم کردن فاصله خطوط توانستیم ژاپن را از جریان بازی خارج کنیم و آنها را ناک‌اوت کنیم. این سبک از بازی که ایران انجام داد با دقت به این که ما نفرات خوبی برای اجرای این سبک داریم و آنها هر کدام از لحاظ فنی جزو بهترین‌های آسیا می باشند، می‌تواند مدل بازی ما را زیرورو کند.

*حس بین مردم و تیم ملی این روزها جور فرد دیگر شده است، شما هم این چنین حس می‌کنید؟

این تیم ملی از نظر من بهترین نسل تاریخ تیم ملی است. آنها با همه وجودشان مایه می‌گذارند تا دل مردم را شاد کنند، مردمی که یک مقدار بعد از جام جهانی از تیم ملی فاصله گرفته بودند و گله‌های گوناگون داشتند که محوریت آن گله‌ها دل‌مشغولی‌های اقتصادی می بود. بازیکنان ما به جستوجو این می باشند تا با بازی‌های خوب خودشان اندکی از این ناراحتی‌ها را بکاهند. همان گونه که علی جهانبخش او گفت حس بدهکاری آنها نسبت مردم جهت گردیده به طور شگفت و غریبی تلاش کنند و مایه بگذارند.

*در بازی قطر باید چطور باشیم تا برنده شویم؟

تیم قطر خط دعوا بسیار‌ای دارد که هر چه مقدار بتوانیم مهاجمان آنها را از باکس یک‌سوم دور کنیم به نفعمان است. قطر در ضربات کاشته و کرنر همیشه برنامه‌های مختلفی دارد و در این جام هم چندین‌بار سر این داستان به گل رسیده است. اگر چه که آنها در برابر حریف قبلی ما ژاپن آن چنان حرفی برای گفتن ندارند، اما میزبان بودن آنها مقداری احتمالا در این بازی پاشنه‌آشیل ما بشود، چرا که تعداد تماشاگران، AFC و تیم قضاوت مقداری احتمالا به سمت آنان جهت داشته باشد. باید از همیشه پرانرژی‌تر باشیم، در باد بازی ژاپن نخوابیم و خیال کنیم این خود فینال است. اگر گل اول را بزنیم و برای گل دوم سختی مضاعف بیاوریم می‌توانیم گل‌های زیاد تر نیز بزنیم، اما هیچ زمان نباید این نادرست را بکنیم که با یک گل از فرم بازی هجومی خارج بشویم چون بازیکنان زهردار خط دعوا آنها می‌توانند کابوس ما شوند. اگر یک‌سری نکات ریز را مراعات کنیم راحت به فینال می‌رویم و به تیم ابرقدرت کره می‌خوریم.

*حس‌تان نسبت به فینال چطور است؟

از نظر من اگر همه پشت تیم باشیم و بازیکنان هم با جان و دل بجنگند فاصله‌ای تا تاریخ‌سازی نخواهیم داشت.