اکنون نوبت گلزنی مهدی طارمی است_طلوع شرق

وقتی ستاره سرخ نماد فوتبال یوگسلاوی، برزیل اروپا می بود. ساویچویچ، پروسینچکی، پانچف، یوگوویچ، استویکوویچ. ورزشگاه ماراکانا جوی ترسناک داشت. فینال جام باشگاه‌های اروپا ۱۹۹۱ با پیروزی در ضربات پنالتی روبه رو مارسی و سپس از آن قهرمانی در جام بین‌قاره‌ای. اما بعد از آن، ستاره به نزول افتاد و دیگر در آسمان اروپا ندرخشید. شرق ناپدید شد، یوگسلاوی بالکانیزه شد و صربستان به حاشیه رانده شد.

ستاره سرخ که همیشه در لیگ داخلی سلطه داشت، هیچ‌گاه از مرحله گروهی عبور نکرد و همه ۹ بازی خارج از خانه‌اش را از زمان تبدیل جام باشگاه‌ها به لیگ قهرمانان اروپا باخت. اینتر در ۹ بازی تازه خود در اروپا در خانه نباخته است. به نظر می‌رسد این «آزمون عدد ۹» است. ستاره سرخ در بازی اول ۱-۲ به بنفیکا در خانه باخت و اکنون با اینتر، فینالیست ۲۰۲۳ و یکی از مدعیان مهم، روبرو است. سرنوشتش اشکار به نظر می‌رسد. اما امشب چه اینتری خواهیم دید؟

اینزاگی نیز همانند همه از حالت و کارکرد این اغاز فصل شگفت‌زده شده است. دو تساوی و یک ناکامی (در دربی) در لیگ، هفت گل خورده. سال قبل در همین زمان، با انرژی مسابقه نزدیک با منچسترسیتی در استانبول، اینتر همانند یک کشتی جنگی می بود: پنج پیروزی از شش بازی در سری آ، و فقط سه گل خورده (تا آخر نیم‌فصل اول تنها ۹ گل می‌خورد).

تیم، قوت غیرقابل ناکامی خود را نشان می‌داد و قبل از اغاز بازی، حریفان را می‌ترساند. بازیکنان به‌صورت خودکار حرکت می‌کردند و از عادت‌های فصل اول اینزاگی فراتر رفته بودند: حرکت سریع و پیچیده با توپ، دو یا حتی سه هافبک بازی‌ساز (و یک بارلا که به بلوغ رسیده می بود)، دفاعی که تقریباً به آن نزدیک نمی‌شدی و باستونی به گفتن یک وینگ اضافه به جلو می‌آمد. این یک تحول بازی‌سازی می بود که در اروپا ستایش می‌شد.

آن قوت‌های شگفت انگیز ناپدید نشده‌اند، اما مقداری ضعیف‌تر شده‌اند. انگار اینتر دیگر نمی‌تواند آن تمرکز شدید را برای همه ۹۰ دقیقه نگه داری کند. گل‌هایی که تیم دریافت کرده، تکراری بوده و الهام‌بخشی در بازی چالهان اوغلو، مخیتاریان و لائوتارو تا بازی روبه رو اودینزه وجود نداشت. با این حال، پیروزی ۴-۰ روبه رو آتالانتا و تساوی “به سبک قدیم” با سیتی نشان داد که این فقط یک کم شدن طبیعی و انسانی است.

اتفاقی نیست که اینزاگی، که به ندرت به چرخش بازیکنان مطمعن می‌کرد، اکنون تیمش را بیشتر از هر زمان فرد دیگر چرخانده است. احتمالا حتی بیشتر از حد، همانند دربی. اما اگر یک بازی باشد که به چرخش بازیکنان تعلق داشته باشد، آن بازی اینتر روبه رو ستاره سرخ است، که روی کاغذ، آسان‌ترین بازی از بین هشت تیم این گروه بزرگ لیگ قهرمانان است. تیم‌هایی همانند یانگ بویز و اسپارتا پراگ در بازی‌های خارج از خانه امکان پذیر چالش‌های سخت‌تری تشکیل کنند.

پیروزی و بس! چاره‌ای جز برد نیست. سه امتیاز و چند گل برای رتبه‌بندی اسرارآمیزی که اکنون محاسبات و مدیریت در آن ممنوع است. تساوی با سیتی افتخارآمیز می بود اما تنها یک امتیاز به دست آورد. اینتر واقعی نیاز است، نه لزوماً تیم مهم. تیم دوم اینزاگی هم از ستاره سرخ بهتر است.

در خط دفاع، ترکیب پاوارد، دی‌فرای و باستونی نباید از ان‌دیایه و ماکسیموویچ ۱۷ ساله بترسد. در خط میانی، هدایت بازی باز هم به چالهان اوغلو سپرده خواهد شد و مخیتاریان و زیلینسکی در کنارش خواهند می بود. کارلوس آگوستو به گمان زیادً به دی‌مارکو یک استراحت می‌دهد. در خط دعوا، وجود طارمی قطعی است و تا این مدت در رابطه هم‌بازیش تردید وجود دارد: شواهد به آرناتوویچ اشاره می‌کنند که از نظر تاکتیکی تفاوت بسیاری با ایرانی ندارد، اما علتلائوتارو را ترجیح می‌دهد که به تازگی به فرم گلزنی بازگشته است.

طارمی در لیگ قهرمانان تازه‌کار نیست؛ او یکی از نمادهای پورتو می بود و ۱۰ گل به ثمر رساند که تعداد بسیاری از آن‌ها زیاد قشنگ بودند. ظرافت و چابکی حرکات او تنها در ظاهر با فیزیک قدرتمندش تضاد دارند. او به گفتن یک مهاجم دوم با حرکات ناگهانی و باز کردن فضا برای دیگران عمل می‌کند و در محوطه جریمه هم حضوری اثرگذار دارد. این ویژگی‌ها تعریف‌کننده نقش او می باشند. گل‌های او کم نبوده‌اند، اما دربی داستان متغیری است. بازی‌های جنوا و مونزا نشان دادند که اینتر دیگر همانند قبل نمی‌تواند بازی‌های آسان را به راحتی حل کند. متوقف کردن آن آسان‌تر شده است.