۵ راهی که با آن‌ها می‌توانید به دوست مبتلا به سرطان‌‌تان قوت قلب بدهید_طلوع شرق

هر ساله صدها هزار تن در جهان به بیماری سرطان مبتلا خواهد شد. هرچند شکل کلی سرطان‌ها در هر فرد به لحاظ پزشکی دارای تشابهاتی است، اما جزئیات و روایت‌های شخصی بیماران می‌تواند زیاد متفاوت از یکدیگر باشد.

در حالی که فرد در حال دست و پنجه نرم کردن با بیماری و تبعات آن است، او همزمان باید ارتباطات اجتماعی خودش را نیز مدیریت کند. امری که می‌تواند زیاد دشوار باشد.

در این بین دوستان و آشنایان فرد مبتلا می‌توانند با مراعات نکاتی به ظاهر ساده ولی تاثیرگذار، آسایش خاطر بیشتری را برای او در میانه برنامه درمانی‌اش تشکیل کنند.

در زیر پنج مسئله از این چنین حرکت‌هایی آمده است:

۱- تماس بگیرید، اما چشم به راه جواب نباشید

یک اس‌ام‌اس، ایمیل یا مطلب صوتی به نحوی که نیازی به جواب نداشته باشد بهترین شیوه برقراری ربط است. چیزی همانند: «نیازی به ارسال جواب نیست: فقط می‌خواهم بدانی که هنگامی به من نیاز داری اینجا هستم» یا «دوستت دارم. فقط می‌خواستم همین را بگویم».

اگر آن شخص هیچ‌زمان جواب نداد یا سپس از گذشت چندین روز، هفته یا ماه جوابی از او نرسید غمگین نشوید.

وقتی که سرطان در ابتدا تشخیص داده می‌شود و فرد تحت درمان قرار می‌گیرد، نیاز دارد که بداند آدم‌ها به او اهمیت خواهند داد. اما جواب دادن به هر مطلب، نامه یا ایمیلی در میانه پیگیری پیچیدگی‌های درمان و در حالی که خود فرد تحت سختی است، می‌تواند طاقت‌فرسا باشد و به او سختی مضاعف بیاورد.

باید بدانید که آدم نیازمند در اینجا، فرد بیمار است و نه شما. برای او عشق بفرستید و باخبرش کنید که بدون هیچ فشاری برای برقراری تماس در کنارش هستید.

۲- دسترسی آسان به غذای آماده را برای او فراهم کنید

اگر به هدیه دادن فکر می‌کنید، به جای پتو و شمع یک اشتراک سرویس خدمات تحویل غذا انتخاب مناسبی برای دوست‌تان خواهد می بود.

در حالی که تغذیه خوب قسمت مهمی از درمان است، اما آشپزی در طول زمان درمان می‌تواند به چنان کاری طاقت‌فرسا تبدیل شود که فرد انرژی ملزوم برای انجام آن را نداشته باشد.

در همین حال و در جریان شیمی درمانی حس بویایی فرد می‌تواند تحکیم شود؛ به این معنی که بوهای قوی، همانند بوی خرد کردن پیاز یا سیر، می‌توانند حالت تهوع تشکیل کنند و واقعاً ناخوشایند باشند.

تحویل غذای آماده در این اوقات می‌تواند یک گزینه عالی و سودمند باشد.

۳- کمتر همدردی نشان بدهید

کارشناسان می‌گویند هرچند نشان دادن حس همدردی خوب است، اما زیاده‌روی در آن علتتاثیر معکوس می‌شود. به همین خاطر پیشنهاد می‌شود در نشان دادن حس‌تان دقت کنید، چرا که امکان پذیر فکر شود دارید به بیمار ترحم می‌کنید.

یکی از مبتلایان می‌گوید: «هنگامی با شما طوری حرکت نمی‌شود که انگار دارید می‌میرید، زیاد دلگرم‌کننده است. این واقعا مفرح است که بتوانیم به یکدیگر بخندیم و مسخره‌بازی درآوریم یا در رابطه مسائل عادی زندگی سخن بگویید کنیم، بدون این که دائم در فکر سرطان باشیم.»

بعضی اوقات اوقات ماموریت نزدیکان پرت کردن حواس بیمار است؛ بعضی اوقات شده حتی تنها با ارسال یک کلیپ بامزه یا سخن بگویید درمورد یک نوشته ساده زندگی که به آن‌ها امکان می‌دهد تا از روتین عادی زندگی لذت ببرند.

بیماران طبق معمول دوست ندارند همیشه با چهره گرفته و چشم‌های گریه‌آلود یک گوشه بنشیند و چشم به راه ترحم ما باشد.

۴- داستان توانایی‌های وحشتناکی را که شنیده‌اید تعریف نکنید

اگر فردی را می‌شناسید که نوع شبیهی از سرطان را توانایی کرده است، می‌توانید نکات مثبتی را که به او پشتیبانی کرده تا بیماری را از سر بگذارند با دوست‌تان در بین بگذارید.

با این حال این قضیه زیاد حساس است و باید مواظب باشید آگاهی را منتقل کنید، نه توانایی‌های وحشتناک را. این که یک نفر میانه شیمی‌درمانی دچار سوختگی عمیق حاصل از تشعشع شده یا با حالت تهوع‌های شدید دست و پنجه نرم کرده، کمکی به حال دوست‌تان نمی‌کند و بدتر او را دچار اضطراب می‌کند.

در زیاد تر موارد بهتر است داستان‌های این چنینی را، که یک مشکلی در آن‌ها اتفاق افتاده، پیش خودتان نگه دارید.

۵- دوست‌تان را با آدم‌هایی با توانایی شبیه آشنا کنید

اگر فردی را می‌شناسید که سرطان را توانایی کرده و مایل است توانایی خود را با فردی که به تازگی تشخیص دریافت کرده به اشتراک بگذارد، می‌توانید او را با دوستتان آشنا کنید. انتقال توانایی دست اول می‌تواند اضطراب در فرد را به مقدار بالایی از بین ببرد.

این چنین سخن بگویید با فردی که توانایی شبیهی داشته می‌تواند به فرد پشتیبانی کند تا به اوضاع مسلط شود و کنترل موقعیت را به دست بگیرد.

در آخر یک مسئله را نیز نباید فراموش کرد: پرس‌وجوی زیاد را محدود کنید.

هنگامی عزیزانتان در حال گذراندن دوره درمان سرطان می باشند، از پرسیدن سؤالات زیاد درمورد بیماری و نحوه معالجه خودداری کنید. به آن‌ها زمان بدهید، اگر خودشان تمایل داشتند با شما سر سخن بگویید را در این باره باز خواهند کرد.

در کل ماموریت ما در این شرایط این است که دوست بیمارمان را در همان حالتی که از نظر ذهنی یا جسمی هست، دوست داشته باشیم. در این حالت پاسخگویی به همه سؤالات برای او می‌تواند خسته کننده باشد.