زنان دیوانه در «سووشون» چه انها گفتند؟/ بازی زیرپوستی بازیگران حاشیه_طلوع شرق

به گزارش خبر سریع، سووشون کاری از نرگس آبیار اقتباسی از رمان سووشون نوشته سیمین دانشور است. داستان در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم رخ می‌دهد و فضای اجتماعی سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۲۵ را ترسیم می‌کند؛ وقتی که روس و انگلیس جنوب و شمال ایران را  به چنگ گرفته بودند. اما کلیت داستان بر ماجرای زندگی عاشقانه زری و یوسف جریان می‌یابد و در روزها و ماه‌ها و سال‌های زندگی این زوج اتفاقات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی گفتن می‌شود.

زری که در زایمان خود دردی دیوانه کننده را تحمل کرده است نذر می‌کند هر هفته برای زندانیان و دیوانه‌ها غذا ببرد. نان و پنیر یا نان و خرمایی که دلشان را شاد کند.

اما در تکه سوم زنان دیوانه در این فیلم به جرئت بازی به مراتب برتر و زیرپوستی  از چهره‌های مهم داستان دارند.

توصیف دیوانه خانه یکی از شاهکارهای سیمین دانشور است که گویای دقت نظر و دقت ریزبینانه او به حالات انسانی است که به نوعی روحش دربند است.

بندی که احتمالا در پی اتفاقی دردناک، شوکی عمیق یا ظلمی غیرقابل هضم قربانی را بلعیده است.

اما بازی دیوانه‌ها نیز توانسته به خوبی این انتقال معنی را انجام دهد. تعداد بسیاری از منتقدان روال داستانی سووشون را کند و کسل کننده می‌دانند و این که بازیگران مهم اکت‌های خاصی نداشته و در چهره شان نیز احساسی درگیرکننده و تاثیرگذار دیده نمی‌شود گویی به مهمانی در شهرک سینمایی غزالی با البسه آلاگارسونی دوره پهلوی دعوت شده‌اند.

اما زنان دیوانه می‌گویند، می‌خندند، گریه می‌کنند، اخم می‌کنند، پرخاش می‌کنند و  از رهاشدگی، ظلم همسران و پدران، از دست دادن فرزندان و عشاق، حسرت‌های به دل مانده و آرزوهای بر باد رفته، عادت‌های غلط و وسواس‌های فکری و مهمتر از همه افتدقت و محبت را بازی می‌کنند.

این تکه از سریال سووشون با گریم مناسب و مشابه با شرایط وقتی داستان و بازی‌های باورپذیر دیوانه‌ها از نقطه‌های قوت تاثییر نرگس آبیار است.